سوره الطارق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ
1به نام خداوند رحمتگر مهربان؛ سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد.
وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ
2و تو چه دانى كه اختر شبگرد چيست؟
النَّجْمُ الثَّاقِبُ
3آن اختر فروزان.
إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ
4هيچ كس نيست مگر اينكه نگاهبانى بر او [گماشته شده] است.
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ مِمَّ خُلِقَ
5پس انسان بايد بنگرد كه از چه آفريده شده است؟
خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ
6از آب جهندهاى خلق شده،
يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ
7[كه] از صُلْبِ مرد و ميان استخوانهاى سينه زن بيرون مىآيد.
إِنَّهُ عَليٰ رَجْعِهِ لَقادِرٌ
8در حقيقت، او [خدا] بر بازگردانيدن وى بخوبى تواناست.
يَوْمَ تُبْلَي السَّرائِرُ
9آن روز كه رازها [همه] فاش شود،
فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ
10پس او را نه نيرويى مانَد و نه يارى.
وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ
11سوگند به آسمانِ بارشانگيز،
وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ
12سوگند به زمين شكافدار [آماده كشت]،
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ
13[كه] در حقيقت، قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است
وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ
14و آن شوخى نيست.
إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْداً
15آنان دست به نيرنگ مىزنند.
وَ أَكِيدُ كَيْداً
16و [من نيز] دست به نيرنگ مىزنم.
فَمَهِّلِ الْكافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْداً
17پس كافران را مهلت ده، و كمى آنان را به حال خود واگذار.
سوره الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ
1به نام خداوند رحمتگر مهربان؛ سوگند به سپيدهدم،
وَ لَيالٍ عَشْرٍ
2و به شبهاى دهگانه،
وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ
3و به جُفت و تاق،
وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ
4و به شب، وقتى سپرى شود.
هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ
5آيا در اين، براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است؟
أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ
6مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟
إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ
7صاحب [بناهايى چون] تيركهاى بلند،
الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ
8كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟
وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ
9و با ثمود، همانان كه در درّه، تختهسنگها را مىبريدند؟
وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ
10و با فرعون، صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند]؟
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ
11همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند،
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ
12و در آنها بسيار تبهكارى كردند.
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ
13[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت،
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ
14زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.
فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ
15امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد، و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد، مىگويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.»
وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ
16و امّا چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند، مىگويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.»
كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ
17ولى نه، بلكه يتيم را نمىنوازيد
وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ
18و بر خوراك [دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد
وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا
19و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد
وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا
20و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار.
كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا
21نه چنان است، آن گاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود،
وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا
22و [فرمان] پروردگارت و فرشته [ها] صف در صف آيند،
وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ
23و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد و [لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟
يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي
24گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم.»
فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ
25پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او، عذاب نكند.
وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ
26و هيچ كس چون دربندكشيدن او، دربند نكشد.
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ
27اى نفس مطمئنّه،
ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً
28خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،
فَادْخُلِي فِي عِبادِي
29و در ميان بندگان من درآى،
وَ ادْخُلِي جَنَّتِي
30و در بهشت من داخل شو.